జమున బస్సు బాగోతం 1
జమున ఆ పల్లెటూరిలో బస్ ఎక్కే టప్పటికి మధ్యాహ్నం మూడు గంటలు అవుతుంది. ఆమె రోజూ ఆ పల్లెటూరికి వచ్చి తన మొగుడికి భోజనం ఇచ్చిన తరువాత మళ్ళీ అక్కడికి పది కిలో మీటర్ లు వుండే టౌన్ కి వెళ్లి పొయ్యేది. ఆమె మొగుడు పేరు ప్రసాద్ ఆ వూరిలో అంగడి పెట్టుకుని చిల్లర సరుకులు అమ్మే వాడు. మొదట పెళ్లి కాక ముందు దాకా అతను ఆ వూరిలో నే తల్లి తండ్రులతో వుండే వాడు. కాని పెళ్లి అయిన తరువాత అతని భార్య జమున కాపురం టౌన్ లో పెట్టించి అతని తల్లి తండ్రులని మాత్రం ఆ పల్లెటూరిలోనే పెట్టింది. ప్రసాద్ రోజూ ఉదయాన్నే వచ్చి తన అంగడి పని చూసుకుని రాత్రికి గానీ ఇంటికి తిరిగి వెళ్ళేవాడు కాదు. అప్పుడప్పుడూ మొగుడికి భోజనం తెచ్చే నెపంతో ఆ వూరికి వచ్చి అందరినీ ఒక సారి పలక రించి పొయ్యేది. ఆమె భోజనం తేని రోజు ప్రసాద్ తన తల్లి తండ్రుల ఇంటికి వెళ్లి తిఎవాడు. ప్రసాద్ కి జమున మంచి ఈడు జోడు గా వుండేది గానీ పెళ్లి అయి నాలుగు సంవత్సరాలు అవుతున్నా పిల్లలు పుట్టక పొయ్యే టప్పటికి జమున అతన్ని ఈసడింపుగా చూసేది. అది కాస్త ఆమెకి అతని మీద పూర్తి పెత్తనం ఇచ్చేసింది. ఇప్పుడు ఆమె ఎంత అంటే అంత.
ఆమె ఆ రోజు కూడా మొగుడికి కారేజ్ ఇచ్చి తినిన తరువాత తిరిగి తను వుండే టౌన్ కి బయలుదేరింది. ఆ rtc బస్ కిట కిట లాది పోతుంది. నిండా జనం. అది దాటి పోతే ఇంకో గంట దాక బస్ లేదు. ఆ గంటె కళ్ళు మూసుకుంటే ఇంటికి వెళ్లి పోవచ్చు అనుకున్న జమున ఆ బస్ లో తోసుకుంటూ ఎక్కి బస్ మధ్యలో నిల పడింది. ఆ బస్ అంతా ఆ వూరి వాళ్ళే. కొంచెం మొరటుగా కొంచెం చాదస్తంగా వుంటారు. జమున మంచి పిట పిట లాడే వయసులో ఉంది. ఆమె కొలతలు 37 -34 -38 . మనిషి మంచి బారు. అదీ కాక ఆమె సల్లు బొద్దుగా వుండి నిక్క పొడుచుకుని వుంటాయి. గుద్దలయితే మరీ గర్వంగా తల ఎత్తుకుని మెత్తటి బూరగ దిండ్ల మాదిరి వుంటాయి. రంగు తెలుపు. ఆమె మొదటి నుంచి టౌన్ లోనే పెరిగిన దాని వల్ల బస్ ఎక్కడాలు దిగడాలూ మామూలే. అలాగే ఆ పూర్తి రష్ గా వున్న ఆ బస్ లో ఎక్కి నిలబడింది జమున తన చేతిలో వున్న కారేజ్ బాగ్ పక్కన పెట్టుకుని. ఆమెకి అటూ ఇటూ పెద్ద వాళ్ళు ఆడ వారు నిలబడి వున్నారు. ఎండా కాలం కావడంతో అందరికీ చెమట. బస్ కదిలితే కొంచెం గాలి వీసి బాగుంటుంది అనుకున్న జమున డ్రైవర్ కోసం చూసింది. అప్పుడే డ్రైవర్ కూడా బస్ ఎక్కి బస్ ని కదిలించాడు. కండక్టర్ అప్పటికే అందరికీ టికెట్ లిచ్చి తన సీట్లో కూచుని టికెట్ లు లెక్క పెట్టుకుంటున్నాడు. బస్ నేరుగా వూరి లో నుంచి వెళ్లి హైవే ఎక్కి ఆ వూరి మొదటిలో వున్న ఇంజినీరింగ్ కాలేజ్ దగ్గర ఆగి అక్కడ కొందరికి ఎక్కించుకుని రయ్ … అంటూ దూసుకు పోసాగింది. అమ్మయ్య ఇప్పుడు కొంచెం గాలి వీస్తుంది అనుకున్న జమున తన చుట్టూ వున్న వాళ్ళని గమనించింది.
ఆమెకి ఎదురుగా ఒక ఆడ వారి గుంపు నిలబడి వుండి. అందులో ఒకామె వొంటి నిండా నగలతో రిచ్ గా వుంది. సహజంగా వుండే కుతూహలంతో ఆమె నగలని పరిశీలిస్తున్న జమునకి ఆమె మెడలో వుండే ముత్యాల హారం జారి పడి పోతున్నట్టు అర్ధం అయింది. ఆ రష్ లో వత్తుకుని దాని కున్న లింక్స్ ఊడి నట్టు వున్నాయి. ఆమెకి ఆ విషయం చెపుదామని నోటి దాకా వచ్చిన మాటని మధ్య లోనే గుటుక్కున మింగేసింది జమున. అది కాస్త జారి జారి ఆమె కారేజ్ బాగ్ లో పడేట్టు ఉండడమే దానికి కారణం. ఒక్క క్షణం ఆలోచించిన జమున అది బాగ్ లో పడితే ఎంచక్కా తను వాడుకోవచ్చు. ఇదేమీ దొంగతనం కాదు కదా అదే వచ్చి తన బాగ్ లో పడుతుంది అని ఆలోచించిన జమున చుట్టూరా చూసింది. ఆ బస్ లో జనాలు అందరూ ఒకరి తో ఒకరు మాట్లాడు కోవడం లో బిజీ గా వున్నారు. కొందరు బయటికి చూస్తూ వుంటే అప్పుడే కాలేజ్ దగ్గర ఎక్కినా కుర్రోళ్ళు మాత్రం తమ సెల్ ఫోన్ లలో ఏదో చూసుకుంటూ వున్నారు. అదే సమయం అనుకున్న జమున ఆ హారం కరెక్ట్ గా తన కారేజ్ బాగ్ లో పడే టట్టు బాగ్ ని సర్ది ఎవరూ గమనించ కుండా ఆమెని ఆమె పయిన జారుతూ వున్న హారాన్ని చూడ సాగింది. కొంత సేపటికి ఆ బస్ కుదుపులకి ఆ హారం ఆమె అనుకున్నట్టే కేరేజ్ బాగ్ ల పడింది.
ఆహా ఏమి తన అదృష్టం అని మురిసి పోయిన జమున బస్ స్టాప్ రాంగాల్నే ఏమీ ఎరగా నట్టు తన బాగ్ తీసుకుని ఇంటికి వెళ్లి పోయింది.
ఇంటికి వెళ్ళిన జమున లోపలి వెళ్లి తన కారేజ్ బాగ్ లో పడిన ఆ ముత్యాల హారాన్ని తీసి చూస్తూ మురిసి పోతుంది. ఇంతలో తలుపు మీద టక… టక… మని ఎవరో తట్టారు. గబా గబా హారాన్ని దాచి పెట్టి తలుపు తీసింది జమున. అక్కడ ఎదురుగా ఒక కాలేజీ కుర్రవాడు నిలబడి వున్నాడు.
‘ఎవరు… ఏమి కావాలి?’
‘ఇందాక బస్ లో వచ్చింది మీరే కదా అంటీ’ అంటూ చొరవగా ఆమెని తోసుకుంటూ ఇంటిలో దూరాడు అతను.
జమునకి భయం వేసి గట్టిగా ‘ఎవరు? అంటే ఏమీ చెప్పకుండా లోపాలకి దూరతావేంటి?’ అని అరుస్తూ అతని వెనకాలే లోపలి కి వచ్చింది.
‘ఏమీ లేదు… మీరు ఒక్క క్షణం అలా కూచోండి చెప్తాను… ఇంట్లో ఎవరూ లేరా?’ అని అంటూ అక్కడ హాల్లో సోఫాలో కూచున్నాడు ఆ అగంతకుడు కాలు మీద కాలు వేసుకుని…
‘ఏయ్… ఎవరు నువ్వు… ఏమిటి నీ సాహసం… మా వాళ్ళని పిలుస్తాను…’ అంటూ అతన్ని గదమాయిస్తున్న జమున నోరు టక్కున ఆగి పోయింది అతను చూపించిన సెల్ ఫోన్ చూసి.
ఆ సెల్ ఫోన్ లో ఆమె బస్ లో చేసిన నిర్వాకం చాలా క్లియర్ గా విడియో తీసి ఉంది. అది ఎంత బాగా తీసాడు అంటే ఆమె కావాలని తన బాగ్ ని ఆ హారం పడే టట్టు జరపడం దగ్గరినుంచీ ఆ హారం ఆమె మేడలో జారి బాగ్ లో పడి నప్పుడు తన మొహం వెలిగి పోయిందాకా క్లియర్ గా ఉంది. ఆ విడియో ని చూసి మాట రాకుండా నిల బడి పోయిన జమునతో…
‘చూడండి అంటీ నేనేమీ ఇక్కడికి మిమ్మల్ని బ్లాక్ మెయిల్ చెయ్యడానికి రాలేదు. నాకు కావలసింది నాకు ఇస్తే ఈ విడియో ని ఇక్కడే డెలీట్ చేసి వెళ్లి పోతాను’ అన్నాడు.
‘ఏ..ఏ ఏమి కావాలి’ అంటూ తడ బడుతున్న జమునని మంచి నీళ్ళు తాగి పక్కనే కూచో మని సైగ చేసాడు. ఆమె అతను చెప్పినట్టే చేసింది. ఇంతలో ఇంటి తలుపు వేసి ఆమె పక్కనే కూచున్న ఆ కుర్రోడు…ఆమె కల్లల్లోకే చూస్తూ ‘చూడండి మేడం! నా పేరు రమణ.. నేను రోజూ మీతో పాటే బస్ ఎక్కి కాలేజ్ దాక వచ్చి మళ్ళీ మీరు వచ్చే బస్ లోనే వూరికి వస్తూ వుంటాను. మీరు చాల కాలం నుంచి నాకు తెలుసు… మీరు చాలా అందం గా వుంటారు… మీ కోసం బస్ లో పడి చచ్చే వాళ్ళల్లో నేనూ ఒకడిని’
అతను తన అందాన్ని పొగుడుతూ వుంటే జమునకి కొంచెం బుగ్గలు ఎర్ర బడ్డాయి. అందులోనూ కాలేజ్ కుర్రాళ్ళు చాలా మంది తన అందాన్ని లొట్టలు వేసుకుంటూ చూస్తున్నారని అతను చెప్పడం చూసి ఆమెకి ఒక్క క్షణం గర్వంగా అనిపించింది. ఆమె కళ్ళల్లో మెరిసిన మెరుపు చూస్తూ రమణ…
‘మీరంటే నాకు పిచ్చి ఇష్టం…. మీ కళ్ళు, మీ పెదవులు, బస్ కుదుపుల్లో ఎగిరి పడే మీ బంతులూ చూస్తూ రోజూ పిచ్చి ఎక్కేది. అలాంటిది మీరు ఈ రోజు ఇలా చేసే టప్పటికి నాక ఏదోలా అయిపోయింది.’
అతను తన కంటే పదేళ్ళు చిన్న వాడయిన ఆ కుర్రోడు తన బంతులూ అంటూ వుంటే వొళ్ళంతా జల్లు మన్న జమున తను చేసిన పనికి తనను తానే తిట్టుకునింది.
‘అందు కని.. అందు కని…నీకు ఏమి కావాలి?’ ప్రశ్నార్ధకంగా చూస్తున్న ఆమెతో…
‘నాకు మీరు కావాలి…’ అని గబుక్కున అనేసి ఆమె కళ్ళల్లోకే చూసాడు రమణ. చటుక్కున కళ్ళు కిందకి దించుకున్న జమునకి తన ఎద బిగువుగా మారి ముచికలు నిక్క పోడుచుకోవడం తెలుస్తూనే ఉంది.
